Si, te quiero para siempre conmigo!

Nou vooruit dan, nog één verhaal. Waarschijnlijk het beste van de hele serie, want niet alles wat ik heb meegemaakt in Buenos Aires is verteld. 

Op Tweede kerstdag, wat in Argentinië een reguliere werkdag is, gingen we op stap. Dit was onze tweede echte dag in de stad. De dag ervoor, kerst, hebben we genoten van een uitgestorven stad met lege straten en de meest fotogenieke lege kruispunten en pleinen. In de avond hebben we gedanst bij Bomba de Tiempo. Dit is een muzikaal percussie spektakel in een openlucht concertzaal. Na afloop ging het feest nog door op straat en werd de sfeer er alleen maar beter op, toen de stroom in de wijk ook nog uitviel, ging het dak er helemaal af! Wat een feest!

Goed de dag erna dus: Na een laat ontbijt was het tijd voor een wandeling en Michel stelde de wijk Palermo voor. Na een stuk door de stad geslenterd te hebben, streken we neer op een terrasje. Michel was in topvorm en bestelde na een heerlijk ijskoud biertje zomaar een fles bubbels! We hadden veel te bespreken na vijf weken gescheiden van elkaar te zijn geweest. Terwijl we proostten op onze hereniging en genoten van onze heerlijke hapjes konden we maar niet stoppen met zeggen hoe leuk en fijn het daar op dat moment wel niet was. De muzikant op de hoek van de straat maakte het plaatje compleet. Terwijl we daar zaten, dicht bij elkaar, voorhoofd tegen elkaar en onze handen verstrengeld in elkaar kwam daar ineens: "Wil je met mij trouwen?" Even stokte mijn adem en moest ik schakelen om te oordelen of het een grapje was of dé echte vraag. Het was echt en natuurlijk zei ik: "JA!" Nou ja, ik schreeuwde niet, ik zei het zachtjes. Nadat ik ja had gezegd verdween Michel's hand in zijn rugtas en kwam er een donkerblauw doosje tevoorschijn dat daarna opengeklapt werd. Terwijl ik met ongeloof naar het doosje met daarin een prachtige ring keek en weer terug keek naar Michel kwam de vraag nog een keer: "Wil jij met mij trouwen?" Met mijn tweede ja kreeg ik een prachtige ring om mijn linker ringvinger. Alleen de muzikant vlakbij ons had door wat er gebeurde en speelde na zijn laatste liedje nog een extra liedje voor ons. In dit moment leek de tijd aan ons voorbij te zijn gegaan. Wat een heerlijk intiem moment dat wij daar met elkaar hebben beleefd. 

En nu? We kennen elkaar kort, het voelt goed, we hebben allebei de nodige levenslessen geleerd en weten wat we willen. Elkaar lang kennen geeft geen garantie, jaren verkering hebben ook niet, het is een avontuur waar we allebei vol ingaan en daar hebben we zin in!

Het heeft bijna een week geduurd voordat het idee en beetje landde en we enigszins konden nadenken over de grote "hoe dan en wanneer dan" vragen. Eén ambitie is er al: oktober 2018!