Torres del Paine

Dag 1: Puerto Natales - catamaran - Paine Grande - Refugio Grey
Zoals te verwachten was, heb ik amper geslapen afgelopen nacht. Ik had goed ingepak, mijn wekker gezet en toch had ik een onrustige nacht. Ongetwijfeld door de zenuwen en opwinding. Toen de wekker uiteindelijk ging, stond in (wonder boven wonder) gelijk naast mijn bed. Na een ontbijtje in het hostel ben ik, nu nog even lekker luxe, met de taxi naar het busstation gegaan. Het station stond vol met allemaal backpackers en er waren zoveel verschillende bussen die naar de basis van het park rijden. Het is nog niet eens heel eenvoudig om het park in te komen, eerst dus de bus van de stad naar het administratiekantoor waar je entree betaalt, vervolgens weer verder in de bus naar het vertrekpunt van de boot, daarna en half uur in de catamaran richting Paine Grande. Dit aankomstpunt voelde eigenlijk wel wat tegenstrijdig; hier sliep ik namelijk pas de tweede nacht. Eerst moest ik de linker poot van de "W" lopen. Het waaide zo ongelooflijk hard dat er serieuze golven waren op het meer en de boot de nodige golven over zich heen kreeg. Meerdere keren leek het alsof we onderwater waren. Toen we aankwamen viel ik bijna om (gelukkig had ik wandelstokken!).
Nadat ik de weg had gevraagd, ben ik op pad gegaan. Het systeem is simpel: er staan paaltjes met een oranje bovenkant langs de route en het pad zelf is goed zichtbaar.
In het begin voelde het wandelen met stokken nog wat onwennig, ik had gelukkig wel steun aan ze. Ook het lopen met de rugtas was de eerste dag moeilijk. Op ongeveer driekwart van de route ontmoette ik een Nederlands meisje van mijn leeftijd, de laatste paar kilometer heb ik met haar opgelopen.
In het kamp aangekomen trof ik een perfect opgezette tent met een dik matje erin. Het weer was goed, dus dat beloofde een goede nacht te worden! Eind van de middag ben ik naar het uitzichtpunt gelopen vlakbij de camping. Vanaf dit punt heb je een spectaculair uitzicht op Glacier Grey. Ik heb daar op de rotsen heerlijk met mezelf en mijn eigen gedachten gezeten en geluisterd naar de vogels en de kabbelende golven van het meer, soms viel er met en hoop gerommel en brok ijs in het water. Na een eenvoudig maar voedzaam maal en een warme douche ben ik heerlijk gaan slapen.

Dag 2: Refugio Grey - Paine Grande
Vandaag had ik dezelfde route voor de boeg als gisteren en die was niet heel lang. Dus na een ontbijt ben ik vetrokken met de wind in mijn rug. Inmiddels begreep ik maar al te goed waarom ze overal zeggen dat je je mentaal moet voorbereiden op wind. Jeetje, wat een windstoten krijg je in je oren hier!
Omdat de route deze dag hetzelfde was als gisteren, maar dan andersom ging de wandeling me goed af. Na een paar kilometer vielen de twee appels die ik nog had uit het plastic tasje dat ik aan mijn rugtas had gebonden. Ik moest ze dus wel opeten, want ín in tas had ik er niet echt plaats voor. Net toen ik mijn tanden in de ietwat beurse appel wilde zetten kwam er een drietal langs, waarvan het meisje helemaal verlekkerd (in het Engels) uitriep hoe lekker die appel er wel niet uit zag. De jongen achter haar zei dat hij zonder probleem 10 dollar wilde betalen voor mijn appel. Omdat ik er twee had, kon ik een mooi grapje met hem uithalen. Ik vroeg op een geïnteresseerde manier "oh ha?" en de jongen draaide zich om en zei dat hij oprecht was. Natuurlijk wilde ik zijn geld niet, ik was allang blij dat ik de appel niet meer hoefde mee te sjouwen. Na wel 6x vragen nam hij mijn appel aan. Ik zweer dat ik nog nooit in mijn leven iemand zo blij heb gezien en gemaakt als op dat moment.
Halverwege de middag kwam ik aan op de meest winderige plaats ooit; op Paine Grande hebben ze de wind denk ik uitgevonden! Deze nacht lag ik helaas op een flinterdun matje (had ik nou toch maar mijn eigen meegenomen). Terwijl ik in het restaurant genoot van de slechtste pizza van mijn leven en mijn ebook had geopend, kwam na een tijdje het Nederlandse meisje (Karin) aan dat ik de dag ervoor had ontmoet. We hebben een hele tijd gezellig zitten kletsen en afgesproken de dag erna samen te lopen. De derde dag is de langste en zwaarste van de trek. Tijdens het avondeten kon je merken dat mensen tijdens het wandelen en band met elkaar opbouwen, er werd volop gepraat met iedereen.

Dag 3: Paine grande - Valle Franscés (mirador britanico) - Cuernos
Wat een nacht! Wind en regen hebben mij goed wakker gehouden... Gelukkig lag ik wel warm met mijn wollen sokken aan, maar om nou te zeggen dat het comfortabel was... Na het ontbijt zijn Karin en ik op pad gegaan. Het eerste deel (7km) ging heel soepel, het terrein was redelijk vlak en het pad lag er netjes bij. Aangekomen bij Campamento Italiano hebben we de middelste punt van de W gelopen richting het uitzichtpunt Francés en daarna Británico. Helaas was het inmiddels weer begonnen met regenen. Toch besloten we het heftige pad naar het uitzicht te lopen/klimmen, want het voelde goed om echt het hele traject te lopen. Geen spijt, de route was prachtig en intensief. Op sommige stukken was het zo steil en ongelijk dat de wandelstokken in de weg zaten en je beter met je handen kon klauteren. Het eerste uitzichtpunt was indrukwekkend. We keken uit op de gletsjer Francés waar om de zoveel tijd brokken ijs naar beneden vielen. Aanvankelijk dacht ik dat het onweerde, totdat ik de enorme stofwolken vol sneeuw voor me zag. Onze eerste reactie was "wauw wat gaaf!" en daarna "dit is dus klimaatverandering". We zagen het met onze eigen ogen gebeuren, het ijs dat afbreekt groeit niet terug.
De afdaling terug naar Italiano was heftig, bij elke stap voelde ik een klein zeurend steekje in mijn knie. De afdaling heb ik dus heel rustig gedaan. Het laatste stuk, weer 7 km, ging lekker. Wel waren we kapot moe en koud toen we aankwamen. We hebben 10 uur, 25 km gelopen, waarvan 8 uur in de regen. De douche bij aankomst was de beste ooit! In de avond hebben we met een gedenkt clubje gegeten. Deze avond sloot Chris aan, een Amerikaanse man die het hele O-circuit liep. Na het eten (zo lekker: soep, zalm met rijst en een toetje) hebben we een glaasje (welverdiende) rum gedronken en een potje gekaart. Gelukkig was het traject voor dag 4 minder heftig en konden we dus een klein beetje uitslapen. Én omdat ik een extra matje had gehuurd, was de kans op een goede nacht meteen vergroot!

Dag 4: Cuernos - Chileno
Zoals verwacht was mijn nacht beter, heerlijk "uitgerust" werd ik wakker. Na het ontbijt, dat standaard ei bevat, gingen Karin en ik weer op pad. De buien waren allemaal voorbij en de lucht was blauw met hier en daar een wolkje.
We liepen door zompige moerasachtige stukken waar we balanserend op neergelegde boomstammen en takken ons evenwicht probeerde te behouden. Dit ging vaak gemakkelijk en was soms, wederom door de wind, een uitdaging. Deze dag had ik voor het eerst een lunchpakket van de camping mee, de dagen ervoor lunchte ik met muslierepen en gedroogd fruit, wat was het lekker om een goede sandwich te eten op een rots in het zonnetje!
Het kamp waar we deze avond sliepen was druk, dat komt vooral door de dagtoeristen die enkel de top van de Torres komen beklimmen. Gelukkig werd het in de avond weer rustig. In de droogkamer (waar je je kleding naast een kachel kunt hangen als het heeft geregend) dronken we met Chris en Karin en biertje. Andere wandelaars die we deze dagen vaker tegenkwamen, sloten aan. Naast de warme kachel ontstonden mooie gesprekken over luchtige dingetjes en serieuze levensvragen. Ineens zag ik een Amerikaanse jongen tegenover mij en herkende ik hem: ik had hem mijn appel gegeven. Ik vroeg het hem, het duurde even voordat hij doorhad waar ik het over had een toen zei hij: I owe you 10 bucks! Dat geld wilde ik echt niet hebben, maar het drankje dat hij aanbod natuurlijk wel. Tijdens het avondeten besloten we die nacht om 3 uur op te staan voor de beroemde zonsopgang bij de Torres. Het personeel verklaarde ons voor gek, want het regende weer en het zou voorlopig ook niet gaan stoppen. Om 9 uur ging iedereen richting zijn tent. Deze nacht heb ik, ondanks mijn extra matje, bijna geen oog dicht gedaan. De regen, de druppels, de rivier én de spanning voor de aanstaande wandeling zorgden niet voor genoeg rust in mijn lijf.

Dag 5 Chileno - Torres - Puerto Natales
Mijn wekker van 3 uur heb ik gemist, afspraak om 3:15 uur te vertrekken ook! Om 3:27 uur schrok ik wakker, als een malle heb ik mijn regenkleding aangetrokken (gelukkig sliep ik die nacht in mijn wandelkleding). Om 3:30 uur rende ik mijn tentje uit, klom in de steile helling af en racete ik naar de eetzaal. Gelukkig hadden Chris en Karin op mij gewacht! Wat een mazzel...
We gingen op pad met onze hoofdlampjes vol aan. In het holst van de nacht liepen we door de bossen en bergen, geen idee van het indrukwekkende landschap om ons heen. Het regende nog steeds, het begon er op te lijken dat deze wandeling ook als principe een doel zou worden in plaats van dat we gezegend zouden worden met een mooi uitzicht, tot na ruim een uur we achter ons een streepje zonlicht zagen en we ook konden zien dat de wolken begonnen te breken. Spontaan verhoogde onze pas, nóg gemotiveerder om op tijd boven te zijn. De laatste 800 meter duurde 45 minuten, het was zo ongelooflijk steil! Eenmaal aangekomen raakte de eerste zonnestralen de berg, we waren precies op tijd! Wat een geluk!
De wandeling terug was heel grappig, we hadden het stuk op de heenweg ook al gelopen en toch voelde het als de eerste keer. Precies op tijd voor het ontbijt kwamen we terug in de hut. Als barbaren hebben we ons gestort op de eieren. Nog nooit smaakte een (koud en keihard hardgekookt) ei zo goed. Wat een honger had ik!

In de avond, terug in het stadje, na een heerlijke douchen en met schone kleding aan, hebben we met elkaar gegeten om te vieren dat we het gehaald hadden. In totaal hebben we ruim 80 kilometer gelopen met als hoogste klim de 300 meter omhoog in 800 meter afstand.
En een viering was het waard! Deze tocht is voor mij persoonlijk een enorme overwinning. Nooit eerder heb ik zo'n grote wandeling gemaakt en heb ik zoveel geklommen als hier. Ik zeg oprecht: ik ben trots op mezelf!