Het is een kwestie van geduld

Het is een kwestie van geduld

Het is al even geleden dat ik van me heb laten horen. Dat kan door een aantal dingen komen. Ten eerste omdat ik een aantal dagen geen internet had, ten tweede omdat er een "aardbeving" plaats heeft gevonden, of op de laatste plaats omdat ik even moest bijkomen van de genante gebeurtenissen op de luchthaven van Santiago. 

Laat ik bij het tweede punt beginnen: de aardbeving in Valparaíso. Een aardbeving is een drankje, in het Spaans genaamd Terremoto, zoals de naam al doet vermoeden levens gevaarlijk (zowel het moment zelf alswel de naschok).
Mijn verblijf in Valparaíso was kort, eigenlijk te kort voor zo'n leuke stad. Ik had er in totaal maar één volledige dag te besteden, dus daar moest ik toch zeker alles uithalen.  Ik besloot een Tours4Tips wandeling te maken. Dat consept is briljant: je maakt een gratis wandeling onder begeleiding van een enthousiaste gids en bepaalt achteraf hoeveel fooi je geeft. Het resultaat is dat de gids super hard zijn best doet om zoveel mogelijk fooi binnen te halen. Tijdens de twee wandelingen (één langs de hoogtepunten en één langs de "onontdekte" plekken) kregen we informatie over waar te eten en wat te drinken. Ik raakte aan de praat met een Amerikaanse jongen met wie ik de dag door heb gebracht. Al snel hadden we onze zinnen gezet op het beroemde drankje. Na de tours en een extra stukje wandelen kwamen we met een Zwitserse jongen in een café terecht. Terremoto één was een feit; een drankje op basis van wijn, likeur en vruchtensap (mierzoet, dus de schade blijft aanvankelijk onopgemerkt). Na een gedeelde maaltijd (ook typische Chileens: friet met vlees, gebakken ui en ei) kwam het tweede drankje. Inmiddels ontstond ook een gesprek met onze buren aan tafel. Kortom een zeer gezellige avond. Godzijdank had ik na het tweede drankje al wel door dat de schade niet meer om te keren was en heb ik geen derde genomen. Om 23 uur was ik terug in mijn kamer en moest ik mijn tas nog inpakken voor mijn reis richting Puerto Montt. Dit duurde nét iets langer dan gebruikelijk... De ochtend erna voelde ik me, niet geheel onverwacht, verschrikkelijk. Om 7 uur checkte ik uit en ging richting busstation. Mijn vlucht zou om 12.30 uur gaan, dus ik had geen tijd om te treuzelen.

Inmiddels ben aangekomen bij het derde punt van mijn opening: de genante gebeurtenissen op de luchthaven. Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: ik heb mijn vlucht gemist terwijl ik naast de juiste gate zat! Blijkbaar was er terwijl ik mijn welverdiende vette hap (je moet de Mac Donald's toch een keer testen) zat op te eten een gate wijziging doorgevoerd en heb ik dat compleet gemist. Braaf zat ik naar de bagagekar te staren met daarop mijn backpack met knalgele flightbag; alles in orde dacht ik. De rij bij mij gate startte op ongeveer het juiste moment en ik ging maar eens polshoogte nemen. Bleek het een vlucht naar een andere stad te zijn! Paniek! Ik zag op het scherm bij mijn vlucht: gate closed. Shit shit shit! (Je snapt dat mijn kater plotseling plaatst had gemaakt voor adrenaline). Ik rende even als een kip zonder kop rond en kwam gelukkig snel tot actie. Na de hulp van twee zeer vriendelijke stewardessen ben ik via de uitgang van de luchthaven naar het ticketpunt van de luchtvaartmaatschappij gelopen. Daar werd ik zo goed geholpen! Kosteloos werd ik omgeboekt naar de vlucht van 19 uur. Wat een opluchting... Vanaf dat moment ben ik angstvallig bij het scherm gaan zitten en heb ik 6 gate wijzigingen en een vertraging te verwerken gehad. Wat een gedoe zeg! Nog niet eerder heb ik me zo "tonta" gevoeld als deze dag tijdens het verwerken van de naschokken van de aardbeving van de dag ervoor. Bij aankomst lag mijn bagage niet op de band, even was er weer paniek. Maar... Gelukkig was mijn tas bij de eerste vlucht al meegekomen en was hij netjes apart gezet. 

Na deze biegt ben ik aangekomen bij puntje één: geen WiFi.
Ik schrijf dit verhaal terwijl ik van een welverdiende siësta lig te genieten in hut 144 van de Evangelistas veerboot. Gisteren (na 12 uur vertraging) ben ik aan boord gegaan van deze boot die me van Puerto Montt naar Puerto Natales brengt. Deze boot zonder wifi of ontvangst voor telefonie is een oase van rust. Het is een hele simpele boot: kleine gedeelde hutten, een eetzaal waar drie maaltijden per dag worden geserveerd, een café waar geen alcohol wordt geserveerd (gezien te Terremotos voor mij nog altijd geen probleem) en een dek om van het indrukwekkende landschap te genieten. Inmiddels ben ik blij dat ik weinig zomerse kleding heb gepakt en wel warme spullen heb meegenomen. Hoewel de temperatuur goed te doen is, is de wind soms nogal fris (ik weet dat ik niet mag klagen ten opzichte van het weer in Nederland). Aan boord zijn vooral veel internationale toeristen en is het leuk om met iedereen praatjes te maken. Gisteravond na de zonsondergang (om 22 uur!) heb ik een dolfijn gezien.