Santiago

Daar zit ik dan; het is dag 2 en ik zit op een terras aan een heerlijke salade bomvol met avocado en garnalen. Wat een feest! Gisteren was ik moe, zo moe... Niet zo gek bedenk ik me. De vlucht duurde vanaf Brussel via Madrid toch ruim 15 uur. Gelukkig heb ik aan boord wel wat kunnen slapen. Vanaf het moment dat de schermpjes in de stoelen aangaven dat het minder dan 60 minuten vliegen was, kreeg ik de kriebels. Zo groot als de verwachtingen waren, zo teleurstellend (lees vooral frustrerend) was het moment na landen. Het vliegtuig mocht niet naar de gate en werd in de wacht gezet. Na een halfuur nog altijd geen beweging, pas na een uur werden we naar het vrachtgebied van de luchthaven getaxied. Vanaf daar moesten de bussen nog komen om ons naar de aankomsthal te brengen. Het duurde allemaal zo lang dat mijn buurman zijn excuses aanbood door te zeggen: Welcome to Chile! (schouders ophalend met schuine glimlach). Goed, na bijna twee uur kon in een ongeruste Alfredo (oom van Michel) ontmoeten die mij naar het hostel zou brengen. Bleek dat een lift alleen niet de bedoeling was, hij stond op samen lunchen en daarna ook nog even door de stad wandelen. Wat een gastvrijheid! Halverwege de middag namen we afscheid bij het hostel. Na een douche ben ik voor het eerst alleen op stap gegaan; opzoek naar een hangslot. Wel handig om mijn bagage afgesloten op te kunnen bergen. Na een korte zoektocht ben ik met twee pasteitjes teruggekeerd naar het hostel. Er staat hier op bijna elke hoek wel een kraampje met eten, drinken of fruit. De ggd zal wel boos op me zijn omdat ik volledig tegen hun advies toch een soort loempia heb gekocht. Nadat mijn tas veilig in de locker stond, ben ik om 21 uur naar bed gegaan. Heerlijk! Vanmorgen was ik gelukkig weer uitgerust en klaar voor een nieuwe dag. Na het ontbijt (tosti en thee) ben ik de stad in gegaan. Wat is het groot zeg! Eerst naar de Changing of the guard bij het paleis, daarna naar Mirador Cerro Santa Lucía (een heuvel met uitzicht over de stad) en daarna via een hippe wijk Bellavista (waar ik dit verhaal begon op het terras) naar Cerro San Cristóbal (een grote heuvel/berg met nóg meer uitzicht). Vanaf daar ben ik verder gelopen naar Sky Costanera (met 300 meter de hoogste toren van Zuid-Amerika, vanaf hier leek San Cristóbal een heuveltje in een zandbak). Na het bezoek aan de toren ben ik met de metro naar het hostel teruggegaan en zit ik nu in de wifi-zone verder te typen. Vanavond ga ik maar eens eens leuk tentje zoeken om te eten, ben benieuwd waar ik uit ga komen!